En zo komt er nog maar eens een einde aan een tijdperk. Het tijdperk van 's ochtends twee verschillende richtingen moeten uitrijden om de kinderen te droppen, een tijdperk van elk vrij moment alleen met de jongste dochter doorbrengen en daar dan ook wederzijds van genieten, een tijdperk van leuke babbeltjes met de onthaalmoeder...
Vanaf september gaat ze naar school. Vanaf september zetten we ze allebei af op dezelfde speelplaats. Vanaf september zal ik op de momenten dat ik niet moet werken eventjes kinderloos zijn...
Ik kan het mij allemaal nog niet goed voorstellen, maar ik veronderstel dat ook dit wel weer in orde zal komen en dat ik het waarschijnlijk héééél rap gewoon zal zijn.
Na bijna 4 jaar dankzij haar steeds met een gerust geweten naar mijn werk te kunnen trekken, had ze natuurlijk wel een cadeau verdiend. Ze kreeg van ons een mand, gevuld met allemaal cadeautjes die een onthaalmoeder volgens ons altijd wel kan gebruiken. Die cadeautjes werden door mij allemaal voorzien van een sticker waar iets meer uitleg op staat:
- eentje om al die tranen en snottebellen af te kuisen (een doos zakdoekjes)
- eentje om luiers te verversen (een pak vochtige doekjes)
- eentje om de pijntjes te verzorgen (een pakje pleisters)
- eentje om de handen te wassen ( een zeeppompje)
- eentje om jezelf eens te verwennen (chocolaatjes)
- eentje om het mooie (nieuwe) huis nog mooier te maken (een kleine orchidee)
- eentje helemaal voor haar om zich na al dat harde werk eventjes te ontspannen (een vivabox tijdschriften voor haar)
- en dan nog een kaartje met een foto van de dochter en 2 tekstjes, eentje van de dochter en eentje van de mama en de papa:
Na mijn zus ben ook
ik hier lange tijd geweest
En altijd was het een feest.
Maar nu is het tijd om stilaan te gaan,
Vanaf september zal ik op de speelplaats staan.
En al ben ik nu een grote meid,
toch is het met een beetje spijt
dat ik wegga van hier,
van maanden vol plezier.
Er blijft voor jou altijd heel apart,
Een plaatsje in mijn kinderhart!
Bedankt voor alle goede zorgen,
voor alle leuke praatjes,
voor het geruste gevoel dat je ons gaf
als we moesten gaan werken!
Hopelijk tot ziens!
Heel binnenkort gaat ze er voor een hele tijd vantussen zijn door een operatie (vandaar de tijdschriften, die zal ze zeker kunnen gebruiken tijdens de iets minder mobiele periode) en stiekem hoop ik dat als we ooit nog eens een onthaalmoeder nodig hebben, dat ze er dan opnieuw staat, want het is toch wel gemakkelijk, zo'n onthaalmoeder die je kent en vertrouwt.
Ik ga mij nu nog een beetje wentelen in zelfmedelijden (ge kent da wel "Ze worden toch zo snel groot" e.d.), maar ik heb toch zo'n vermoeden dat ik dit heel snel gewoon zal worden.
Tot de volgende!